Flusso di coscienza w malignie

17 października 2009, po 23ej wieczorem

Nawet się nie spostrzegłam, a już minęło tyle dni od mojego ostatniego wpisu. Kilka całkiem udanych wieczorów i kilka całkiem słonecznych dni.

Dużo nowych twarzy;

nowe knajpki i bary i odrobinka nocnego życia;

chłodne poranki, kiedy para z ust unosi się do góry i ulatuje w górę, ku Alpom;

szare niebo i zdradliwe jesienne słońce, które nie ogrzewa od środka, ale daje wrażenie ciepła; lazurowe niebo lśniące w górze w kilka minut zmieniające humor na burzowy granat;

ostre powietrze kłujące jak igiełki;

zimne pomieszczenia bo sezon grzewczy jeszcze się nie zaczął;

ruchliwe ulice Udine, które zamierają po zmroku;

wycieczka do Triestu i Cividale z malowniczą doliną rzeki Natisone i zawieszonym nad nią kamiennym Diabelskim Mostem;

trattorie zamknięte w porze największego głodu i sklepy nie działające właśnie wtedy, kiedy jakaś rzecz jest Ci niezbędna;

uśmiechnięci sprzedawcy i uśmiechnięci- mimo wielkiego administracyjnego bałaganu-urzędnicy rozmawiający między sobą po friulijsku;

wystawa o Alcine de Gasperi w nieczynnym kościele San Francesco i zamknięte, puste i zamienione na sale koncertowo-wystawowe kościoły w ogóle;

samotne wyjście do kina na przepięknie kolorowy, krzykliwy film o Sycylii;

gwiazdy na nocnym niebie, te same co w domu i te same co zawsze, dające poczucie znajomego ciepła;

księżyc, zupełnie taki jak w Kazimierzu;

przeprowadzka do nowego mieszkania, pierwsza w życiu samotna i pierwszy raz w życiu wybrana samodzielnie i cudownie nowe poczucie względnego bezpieczeństwa i prowizorycznej stabilności;

obiady na studenckiej stołówce, gdzie za każdym razem głowię się nad włoskim podziałem posiłków na primo i secondo i ilością węglowodanów pożeranych przez tubylców;

wieczór z jedzeniem z różnych krajów i hiszpańskim calimocho;

poczucie, że po włosku można mówić gładko i bez zająknięcia;

różne akcenty i zabawne zająknięcia innych, niemieckie r i hiszpańskie h;

opuszczanie zajęć i notoryczne nie wstawanie rano i wewnętrzny głos usprawiedliwienia, że przecież to tylko Erasmus;

dające satysfakcję lekcje czeskiego i czeskiej literatury wyczekiwane od lat;

historia niemego kina, Eisenstein, Pancernik Potomkin i teoria montażu w wydaniu włoskiego profesora, który używa słownictwa, którego nie rozumiem i buduje zdania jak z książki;

wypożyczanie książek z biblioteki publicznej i związane z tym nieporozumienia i wmawianie mi, że mam dwie karty biblioteczne (może mam sobowtóra?);

błędy w moim nazwisku na każdym możliwym kroku, co za każdym razem każe mi myśleć, że chyba pochodzę z Chin lub Japonii;

Polska jako Repubblica di Polonia choć taki kraj chyba nie istnieje;

Friulijczycy dumni ze swego regionu-kraju i swojego języka niepodobnego do niczego i ich dziwne zapatrywania polityczne;

Benito na ścianach w barze i wino z nalepką z fuhrerem i figlio della lupa lub do wyboru z napisem non ho tradito (nie zdradziłem) i podpisem duce;

terre irredente w wydaniu włosko-polskim;

marketingowe zagrywki sprzedawców gubana cividalese czyli ciasta z nugatowo-migdałowo-piniowo-słodkim-ulepkowym nadzieniem;

rozmowy o przewodniku po restauracjach, w których nie należy bywać;

chleb pieczony przez sycylijskich chłopców z mąki przywiezionej prosto z gorącej Sycylii i duże ilości pomidorowej salsy;

wyczekiwanie przyjazdu i plany na przyszły miesiąc;

nocne Polaków rozmowy, lecz nie przy stole, ale przez ekranem komputera, małego magicznego pudełka, które łączy mnie ze światem i bez którego ciężko czasem żyć;

moje zmienne nastroje, płacze i histeria i brak porozumienia z drugą stroną magicznego pudełka;

tęsknota i myśli o pięknych zielono-brązowych oczach rozświetlających ciemności, oprawionych w długie rzęsy i wyraźnie zarysowane brwi;

zazdrość jak chwast pleniąca się w duszy;

chęć wywołania zazdrości głupio kiełkująca w głowie;

sny;

we śnie kot z kulawą łapką;

kot Franek śpiący ze mną i pachnący innym kotem;

gorączka opatulająca niczym koc i wysysająca energię;

odliczanie dni;

mijające dni;

wieczory i poranki;

śniadania i kolacje;

brak czasu na namysł i brak namysłu nad czasem;

czasem brak myśli w ogóle;

myśli ograniczone do przeżycia w obcym mieście i brak wygórowanych ambicji;

ambicje i wyrzuty samej sobie;

uśmiech od ucha do ucha kiedy są ludzie dookoła;

ludzie dookoła;

wspólne zwiedzanie, wspólne zakupy, wspólne podróżowanie;

marzenia;

17 dni w Udine jak trzy miesiące w domu, intensywność, kolory, szarości, odcienie;

17 dni w Udine.